Przyszła jesień, czas zadumy. Jak co roku dopełniam moich kobiecych rytuałów, przystrajam ogród dyniami, wieszam jesienny wianek, który wita gości i domowników miłym akcentem. Jednak ta jesień jest inna. Ta jesień na zawsze pozostanie symbolem kobiecości, jednak nie od tej pięknej strony w kolorach pomarańczowo, żółto czerwonym – ta jesień jest KOBIETĄ!
Przyszło nam żyć w ciężkich dla kobiet czasach. Kiedyś traktowane jako płeć słabsza, miałyśmy mniej obowiązków. Dziś z trudem łączymy życie zawodowe z rodzinnym, nie znajdując czasu dla siebie. A nawet jeśli znajdziemy, jesteśmy nadal piętnowane przez otoczenie, czemu dogadzamy sobie, zamiast obsługiwać i ukwiecać świat wokół nas. Duża część nas kobiet narażona jest na przeciwności w postaci niższej płacy, braku praw do głosowania, czy nawet burzy hormonalnej, która zaburza regularny cykl miesiąca i nie pozwala nam być sobą. Generalnie prze….bane. Mimo to kocham być kobietą, po prawie 40 latach nauczyłam się w dużej części mieć gdzieś, co inni zaplanowali dla mnie i wykorzystuje potencjał, który otrzymałam od losu. Jestem też otoczona silną grupą kobiet takich jak ja, uśmiechniętych, wspierających się w trudnych chwilach, konie z nimi kraść. Są to bardzo różne kobiety: mężatki i singielki, Dziewczyny pracujące i na utrzymaniu, ładne i bardzo ładne, matki i niematki, lub matki niedoszłe, którym los postawił na drodze kilka przeszkód, które w 100% dzielnie pokonały, często płacąc za to zdrowiem i kilkoma latami płaczu.
No ale co z tego, że takie jesteśmy różne i takie piękne, i tak super radzimy sobie z każdym smutkiem i dzielimy się radością, sprawiając, że świat jest lepszy i piękniejszy, jak trafia się mała grupa FANATYKÓW, którzy postanawiają z nas zakpić i zniweczyć ciężką pracę, którą my, nasze matki, nasze babcie i prababcie wykonałyśmy???
Nie mam rozwiązania na dzisiejszą sytuację. Wiem, że osoby, które stoją po drugiej stronie barykady mają prawo do swoich poglądów, jednak nie rozumiem, czemu nam nie pozwalają mieć prawa do naszych. Do poprzednich strajków podchodziłam sceptycznie, niestety jak wiele z nas uważałam, że mnie nie dotyczą. I błąd! Trochę mi wstyd, trochę jest to naturalne, bo jak każda kobieta bronię bezpieczeństwa i spokoju swojej rodziny i nie szukam zwady, tylko ciężko pracuje na naszą przyszłość. Tym razem jednak coś we mnie pękło, czuję jakby jakiś mały jegomość wchodził do mojego domu bez pukania, potem do sypialni i rozkazywał co mam robić! Rozumiem, że nikt go od dawna nie ukochał, że wiedzie nim ogromny bół i niezrozumiałe dla mnie uczucie kontroli totalnej i niestety brak poszanowania i wiary, że naród może wybrać sam, że nie musimy być prowadzenie za rękę w każdej kwestii, bo decyzje, które podejmujemy są nasze i nawet jeśli są złe, to mamy do nich prawo – to my poniesiemy ich konsekwencje.
Różnica między pokoleniem naszym, a pokoleniami naszych rodziców i dziadków jest taka, że mamy dużo do stracenia. Oni mogli mieć tylko lepiej, my wychowaliśmy się we względnym dobrobycie i spokoju i nie chcemy go oddać w związku z tym ciężko o rewolucję, a tej mam wrażenie potrzeba. Tylko czy to nie właśnie Ci, co nie mają nic do stracenia osiągają najwięcej? Oby to nie była prawda, oby znalazło się inne rozwiązanie…
asia real
